"Dream big and follow your dreams!"

We zijn weer thuis. Wat een reis! Hoge pieken en diepe dalen zowel letterlijk als figuurlijk. Alle emoties die je kunt verzinnen zijn voorbij gekomen. Enthousiasme bij de start van de beklimming, omdat ik de kans kreeg dit avontuur aan te gaan. Bezorgdheid toen ik er op dag twee al voor de eerste keer volledig doorheen zat. Verslagenheid toen ik de beslissing maakte om te stoppen. Teleurstelling dat ik de top niet heb bereikt. Berusting over mijn uiteindelijke beslissing te stoppen met de beklimming. Opwinding toen we de big 5 allemaal gespot hadden!  

Maar bovenal ben ik trots op wat ik toch heb weten te bereiken door m’n hart te volgen. Je kunt je laten weerhouden door alle beren op de weg, maar dan weet je zeker dat je niks bereikt. Ik heb het in ieder geval geprobeerd! 

Omdat mijn berichtje op Facebook toen ik net van de berg af was wel heel kort was, zal ik jullie in deze blog uitgebreider meenemen in ons avontuur…

De dag vóór de start van onze beklimming

Deze dag ontmoetten we onze gids. Het doel was elkaar te leren kennen en te checken of we qua uitrusting goed voorbereid waren. Hij vertelde dat er veel neerslag voorspeld was en raadde ons aan om een grote waterdichte zak te kopen waar je grote backpack in past zodat je spullen goed droog blijven. Omdat de neerslag op grotere hoogten als sneeuw uit de hemel zou komen leek het hem ook verstandig om stijgijzers voor ons te regelen zodat we niet alsnog het laatste stukje zouden stranden bij teveel sneeuw en ijs. Nadat we ’s avonds onze spullen netjes hadden verdeeld over drie tassen (een tas die achter zou blijven in het hotel, een tas met de spullen die we overdag nodig hebben tijdens het wandelen en een tas voor onze overige spullen op de berg) waren we er klaar voor!

Dag 1 van de beklimming

Papieren drogen in de auto

Het vertrek vanuit ons hotel verliep een beetje rommelig (al was dat volgens Afrikaanse begrippen waarschijnlijk helemaal niet zo). Vlak voordat wij in de jeep die ons naar het startpunt van onze beklimming zou brengen zouden stappen, leek mijn camelbak lek (dit is een zak met water met een soort van rietje zodat je makkelijk kunt drinken zonder steeds een flesje te moeten pakken). Mijn hele tas was doorweekt inclusief de belangrijke papieren die ik mee wilde nemen de berg op. Gelukkig kon ik bij het hotel als vervanging twee liter flessen kopen. Wel ontzettend balen!! Genoeg drinken is zo belangrijk en is toch een stuk makkelijker met een camelbak dan met allemaal losse waterflesjes…Maar goed, we waren klaar om te gaan.

Start beklimming

Na een uur of vier rijden over niet al te beste wegen, meerdere registratie en weegpunten voor onze bagage en heel veel wachten (het gaat allemaal niet zo snel in Afrika) waren alle papieren die nat waren geworden inmiddels weer droog en waren we ook tot de conclusie gekomen dat die camelbak helemaal niet lek was maar gewoon niet goed dichtgedraaid was 😣. Ondanks de stress die het op had geleverd toch blij, want je camelbak moeten missen is niet fijn!

Om 14.30, nadat we ons van top tot teen in onze regenkleding hadden gestoken, waren we echt klaar om te starten met de eerste etappe van de beklimming. 

Aankomst kamp 1

Die eerste etappe viel me redelijk mee. Na 3 uur hadden we de ca. 750 hoogtemeters over een afstand van 10 km afgelegd. Ik voelde vooral enthousiasme dat we begonnen waren en genoot van het adembenemend mooie regenwoud waar we doorheen liepen. 

Onze tent

Bij aankomst in het eerste kamp (Mti Mkubwa, 2.650m) stond onze tent, waarvan de omvang me positief verraste, al klaar. De tent bestond uit een slaapgedeelte groot genoeg voor twee personen inclusief al je spullen en een zitgedeelte met een tafeltje en twee stoeltjes waar we de rest van de week zouden ontbijten en avondeten.

Omdat we pas om 17.30 aankwamen was er weinig tijd om wat te rusten. Het zou snel donker worden en dan is het toch wel fijn als je spullen voor de nacht op orde zijn. Na het eten (soep, spaghetti en wat fruit) zijn we gaan slapen. Ik met een lichte hoofdpijn (eigenlijk niet anders dan de dagen daarvoor vanwege mijn kop vol snot), mijn vader met gebrek aan eetlust.

Dag 2 van de beklimming

De volgende ochtend voelde ik me eigenlijk weer prima ondanks de weinige uurtjes slaap die ik had gekregen (toch weer even wennen zo’n tent 😉). De tweede etappe zou ons in 7 km en ca. 4 uur lopen naar het volgende kamp brengen dat 1.000m hoger lag dan het kamp waarvandaan we vertrokken. Om 8.15 (na wat gehannes met het weer opnieuw inpakken van de tassen e.d.) waren we klaar om te gaan!

Er waren zelfs bruggetjes!

Mooi bospaadje

De eerste 4 uur gingen eigenlijk prima. We deden het rustig aan waardoor het goed lukte om mijn ademhaling onder controle te houden op de soms echt steile stukken….iets wat essentieel is als je hoogteziekte op afstand wilt houden. Na 4 uur begon mijn eerste urenlange mentale- en fysieke strijd...

Het terrein bleef onverbiddelijk steil (omdat je nooit netjes in één rechte lijn omhoog gaat, betekende de stijging van 1.000m zo’n 1.300m hoogtemeters in totaal, een gemiddelde stijging van ca 20%), de regen kwam met bakken uit de hemel, en na 6 uur lopen was het antwoord van onze gids op de vraag die ik me had voorgenomen nooit te gaan stellen dat het nog zo’n 2 uur lopen was 😱. Ik ben die dag he-le-maal kapot gegaan!!

Ik zat stuk!!!

Mentaal vond ik het loodzwaar om er gedurende de hike achter te komen dat we er ongeveer 8 uur over zouden gaan doen, terwijl deze wandeling normaal gesproken in 4 uur wordt gedaan. Omdat we er twee keer zo lang over hadden gedaan dan ‘normaal’ had ik mijn vertrouwen dat ik deze beklimming ooit tot een goed einde ging volbrengen op dag 2 al volledig verloren.

Aankomst kamp 2

Fysiek was ik ook niet al te best meer aan het einde van die dag. Af en toe moest ik echt de neiging onderdrukken om gewoon te gaan zitten en niet meer verder te gaan. Maar ja, dan zit je in de ‘middle of nowhere’ op een berg…dat is geen optie…je moet gewoon door! Met de tranen rollend over mijn wangen strompelde ik in de stromende regen ons tweede kamp binnen, Shira 1 (3.610m). Ik had het koud, had geen greintje energie meer over en stond op omvallen….Gevoelsmatig had ik mijn breekpunt al bereikt….en dat op dag 2!

M’n vader ging daarentegen nog prima. Had nog steeds niet z’n eetlust hervonden, maar zat er duidelijk niet zo doorheen als ik. Ik besloot om maar even niet al teveel meer na te denken en te proberen een goede nacht te maken. Vaak zien de dingen er de volgende ochtend dan een stuk minder somber uit.

Dag 3 van de beklimming

Hoe slecht je je de avond daarvoor ook voelt, gek genoeg lijk je het de volgende morgen allemaal weer redelijk vergeten te zijn. Ik voelde me weer goed genoeg om een dag te lopen. Ik was ook enigszins gerustgesteld door onze gids die had aangegeven dat de hike van die dag was bedoeld om te acclimatiseren en slechts 200 hoogtemeters bevatte. Dit zou ik echt moeten kunnen. Ik had me voorgenomen dat vandaag de dag zou zijn dat ik mijn zelfvertrouwen weer zou herwinnen!

De zon!!!

Die morgen startten we met mooi weer! Eindelijk! Voor het eerst tijdens onze beklimming hadden we zicht op de top van de Kilimanjaro. Al die tijd daarvoor werd het zicht daarop (en overigens ook op de rest van de omgeving) ontnomen door dikke wolken. Fijn om eindelijk te zien wat we aan het doen waren!

Het eerste gedeelte van de hike ging goed. Ik voelde me goed en met m’n vader ging het ook nog prima. Ondanks zijn slechte eetlust had hij redelijk goed ontbeten en leek hij voldoende energie te hebben voor de 10 km die op het programma stond. We probeerden op de vlakke stukken het tempo wat op te voeren zodat we misschien een keer wat vroeger in het kamp zouden zijn dan de dagen daarvoor. Gevoelsmatig liepen we al een paar dagen achter de feiten aan en hadden we iedere dag te weinig tijd om bij te komen van de wandelingen. Een keer wat vroeger in het kamp aankomen zou zo fijn zijn!

De zon was weer verdwenen....

Na een paar uur lopen gaf mijn vader het eerste signaal af dat het toch niet zo goed ging als ik had gedacht. Een bordje gaf aan dat het nog 6 km lopen was naar het volgende kamp. Een afstand die mijn vader, nadat we 4 nagenoeg vlakke kilometers in de benen hadden, omschreef als ‘nog best wel een wandeling’… Vanaf dat moment had hij veel moeite om zijn ademhaling onder controle te houden waardoor het niet meer lukte om het wat hogere tempo op de vlakke stukken te handhaven. De zon was inmiddels weer verdwenen achter dikke regen wolken die ons dwongen onze regenkleding weer aan te doen.

Papa zat stuk!!!

Het was overduidelijk dat de hoogte (circa 3.600m) hier parten speelde. M’n vader vertoonde bijna alle symptomen van hoogteziekte: al dagen geen eetlust, licht in z’n hoofd, kortademig tijdens inspanning en aan het einde van de hike wankelde hij zelfs af en toe op z’n benen. Het tempo lag met 1,5 km per uur extreem laag. Sneller was gewoon geen optie. Het enige wat mentaal dan nog helpt als je in de stromende regen loopt is je te bedenken dat elke stap die je zet je dichter bij het volgende kamp brengt. Na 7 uur lopen kwamen we aan in ons volgende kamp: Shira 2 (3.850m).

Aankomst kamp 3

We maakten zoals elke dag weer een foto bij het bord met de naam van het kamp. We hadden het weer gehaald! Het lukte mij nog om een lach rond m’n mond te toveren op de foto, mijn vader was daar niet meer toe in staat….Zodra we onze tent hadden gevonden is hij z’n bed in gedoken en gaan slapen. Het was onnodig om met elkaar te bespreken hoe de vlag erbij hing. Ik wist dat zijn beklimming ten einde was gekomen…

Gelukkig hadden we een behaaglijk
plekje om uit te rusten... 😉

Dag 4 van de beklimming

Die ochtend werden we zoals elke andere dag weer om 6.00 uur gewekt. Ik wist dat dit het moment was waarop ik zou moeten beslissen wat ik zou doen: stoppen of doorgaan. Heel lang nadenken kon niet meer met een hike van naar verwachting 10 uur voor de boeg.

Vanaf het moment dat ik me de vorige avond realiseerde dat mijn vader niet meer verder kon, zijn mijn gedachten werkelijk alle kanten op gegaan. Die derde dag was zo’n rot dag geweest. Het was in de verste verten niet gelukt om mijn zelfvertrouwen dat ik die top ooit zou kunnen halen, terug te winnen. Het plezier was eruit en je kunt thuis nog zo hard roepen dat je sowieso alleen verder gaat als het moet, toch voelt dat op de berg heel anders. Die avond leek het mij het beste om maar gewoon samen te stoppen. Maar wat ook voor de vorige avond gold: eerst een nacht proberen goed te slapen en pas morgenochtend beslissingen maken…

Uiteraard staan de radertjes ’s nachts niet stil en was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: “natuurlijk stop je niet, je hebt tenslotte geen last van hoogteziekte dus ook geen reden om te stoppen!”. Ik had zelfs al een lijstje gemaakt van dingen die ik graag uit m’n vader z’n tas wilde meenemen zodat ik de volgende ochtend vroeg door kon.

Ons laatste ontbijtje op de berg

Die ochtend, na wederom veel te weinig slaap, slingerden mijn twijfels mij weer de andere kant op. De dag die voor mij lag, was de dag die ik nog voordat we waren gestart met de beklimming zo had gevreesd. Een hike van 10 km met ruim 750 hoogtemeters die ons naar een hoogte van maar liefst 4.600m zou brengen. Veel mensen bestempelen dit als een hele zware dag waarbij velen echt last krijgen van de hoogte.

Op basis van mijn ervaring van de voorgaande dagen achtte ik de kans dat ik het volgende kamp zou halen heel klein. Als ik het al zou halen dan was dat puur op karakter en zou ik daarna waarschijnlijk te zwak zijn om de beklimming in de dagen daarna te voltooien. Iets wat heel onhandig zou zijn gezien het feit dat ik vanaf het volgende kamp niet gemakkelijk meer de berg af zou kunnen (iets wat nu nog wel kon).  

Verslagen door de berg...

Maar het stemmetje dat ik mijn hele leven al hoor en die continu roept door te gaan als je er nog niet letterlijk bij neer bent gevallen was weer oorverdovend luid aanwezig. “Ik zou toch nog wel een paar uur door kunnen lopen tot ik echt het punt had bereikt dat ik letterlijk de ene voet niet meer voor de andere kon zetten?” Dat dat helemaal niks bijdraagt aan het eindresultaat is daarbij voor mij totaal irrelevant. Ik ben mijn hele leven niet anders gewend dan mezelf te pushen door te gaan totdat ik mijn absolute grens heb gevonden zelfs als die extra push me verder niks oplevert.

Wat zou ik vandaag doen? Ging ik gehoor geven aan dat stemmetje en mezelf nog verder naar de haaien lopen om dan na een paar uur tot de conclusie te komen dat ik echt niet meer verder kan….of ging ik voor het eerst in m'n leven een keer niet zo streng zijn voor mezelf?

Ik kwam tot de conclusie dat ik me niet meer wilde laten leiden door dat stemmetje. Uiteraard heeft het feit dat ik me nooit voor minder dan 100% kan inzetten me heel veel gebracht in het leven, maar het heeft ook voor enorm veel druk en stress gezorgd. Daarom heb ik uit liefde voor mezelf die dag de weg naar beneden gevolgd. Gevoelsmatig de moeilijkste beslissing in mijn leven en voor het eerst dat ik dat volhardende stemmetje heb genegeerd en voor mezelf heb gekozen. Misschien wel de grootste overwinning van deze hele beklimming…

Zwart gat

Eenmaal terug in ons hotel moest ik gevoelsmatig echt door een rouwproces heen om te accepteren dat ik die top niet had gehaald. Twee maanden lang heb ik alles op alles gezet en dan is het zo bizar als dat zomaar uit elkaar spat! Het helpt dan niet dat er in de omgeving van het hotel echt helemaal niks te doen is en je 5 lange dagen hebt om hierover na te denken. Elke dag was ik bezig met waar op de berg ik geweest zou zijn als alles goed was gegaan. Op onze ‘summit night’, de nacht waarin we een poging gedaan zouden hebben de top te bereiken, sliep ik niet omdat ik alleen maar aan het nadenken was over hoe dat gegaan zou kunnen zijn…

Ook het omgaan met de mensen die euforisch terugkwamen van de beklimming omdat ze de top wel hadden gehaald vond ik moeilijk. Als zij het wel konden, waarom kon ik het dan niet? Gelukkig spraken we ook mensen die het niet gehaald hadden en is het weer op de berg net zo slecht gebleven als dat het was toen wij daar waren. Dit vormde toch een schrale troost…

Safari

Na 5 lange dagen in het hotel mochten we eindelijk op safari! Wat een feest! De safaris die we hebben gedaan in de Serengeti, Ngorogoro Crater en Lake Manyara waren werkelijk fantastisch. Alle dieren van de big 5 hebben we mogen spotten en nog veel meer…dit was echt een super gave afsluiting van onze reis!

Al met al kan ik terug kijken op een hele bijzondere reis. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik uberhaupt nog de kans heb gekregen om dit te doen, iets wat 12 maanden geleden helemaal niet vanzelfsprekend was!

"Dream big and follow your dreams!"

Buffel

Olifant

Leeuw

Luipaard

Neushoorn