Blijven ademen, koud douchen en speelgoedautootjes

De rust is weer een beetje wedergekeerd. Ondanks dat dit hele plan me ontzettend veel energie geeft, heeft het me de eerste paar weken toch ook een aantal onrustige nachten bezorgd. Er moest voor m’n gevoel zoveel geregeld worden: reis boeken, verzekeringen upgraden, vaccinaties regelen, goed doel uitkiezen, donatiepagina maken, trainingsschema opstellen, paklijst maken, spullen aanschaffen en dan heb ik het nog niet eens over de trainingsuren of de tijd die het kost om ervoor te zorgen dat er zoveel mogelijk donaties binnen komen! Overigens helemaal geen reden om te klagen want het staat als een paal boven water dat ik dit allemaal met liefde en plezier doe!  

En wat is het gaaf om te zien hoeveel er gedoneerd wordt en hoeveel mensen mijn oproep delen om ervoor te zorgen dat er een zo hoog mogelijk bedrag op de teller komt! Het is voor mij onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, maar ik wil bij deze laten weten dat ik iedere donatie en vorm van ondersteuning enorm waardeer!

Veel praktische zaken ter voorbereiding op ons avontuur zijn inmiddels geregeld. Het belangrijkste is nu: trainen, trainen en trainen. Maar hoe pak je dat nou aan? Wat kan ik nu het beste doen om begin december de grootste slagingskans te hebben om de top van de Kilimanjaro te bereiken? Een vraag die niet eenvoudig te beantwoorden is. Er zijn namelijk niet veel anderen in een vergelijkbare situatie die mij zijn voorgegaan. Omdat ik deze vraag onmogelijk zelf kon beantwoorden heb ik hulp ingeschakeld.

Nadat ik overal lijntjes had uitgegooid ben ik in contact gekomen met verschillende mensen die mij op weg hebben geholpen. Zo ondersteunt Eric Ruiter (fysiotherapeut en oprichter van iMove) mij op het vlak van de trainingen en heeft Coen van Veenendaal (oprichter van de Alpe d’HuZes) zijn ervaringen met het beklimmen van de Kilimanjaro met mij gedeeld. Hij beklom deze berg in 2014 met Wim Hof, alias “de Iceman”, en 25 ernstig zieke mensen in 48 uur in een korte broek! Niet helemaal wat ik ambieer, maar hij had zeker nuttige tips.

De trainingen vergaan mij tot nu toe goed! Een uitgebreide inspanningstest heeft laten zien dat ik qua conditie niet onder doe voor de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd (best verrassend na 12 zware chemo’s) en heeft geresulteerd in een pittig trainingsschema. Samen met mijn vader wandel ik nu twee keer per week een lange afstand variërend van 10-25 kilometer en doe ik 3-4 uur per week aan cardiotraining. Tijdens een gedeelte van de cardiotraining maak ik gebruik van extra zuurstof. Via een zuurstofmasker adem ik dan met extra zuurstof verrijkte lucht in (36-40% ipv de normale 21% zuurstof die in de lucht zit, ‘nitrox’ voor de duikers onder ons 😉). Vraag me niet naar de technische uitleg, maar het schijnt een hele goede voorbereiding te zijn voor prestaties op grote hoogte!

Verder is mij inmiddels ook duidelijk dat het je aanleren van verschillende ademhalingstechnieken minstens net zo belangrijk is als alle trainingen. Op de top van de Kilimanjaro zit er zo’n 50% minder zuurstof in de lucht dan op zeeniveau. Om je dan ook nog fysiek in te kunnen spannen is het heel belangrijk te leren hoe je er voor kunt zorgen dat er zoveel mogelijk zuurstof wordt opgenomen in je bloed. Een kwestie van veel oefenen en vooral tijdens de wandeltrainingen toe passen zodat we dit straks ook op de berg kunnen.

Zowel Eric als Coen hebben me ook aangeraden koud af te douchen. Tja, wat zal ik daar eens van zeggen……ik heb het nu een paar keer geprobeerd, maar heb nog niet helemaal de smaak te pakken!

Het meest bijzondere wat ik de afgelopen weken ter voorbereiding heb gedaan is het bezoeken van het Prinses Máxima Centrum. Wat slagen ze er daar goed in om te verbergen dat je in een ziekenhuis bent en wat doen ze veel om de kinderen zich thuis te laten voelen! 

Dat die kinderen zich thuis voelen werd mij nog vóór mijn rondleiding duidelijk toen ik tijdens het wachten in de centrale hal een speelgoedautootje langs mijn hoofd voelde suizen. Eén van de kinderen had zijn of haar speelgoedautootje over de balustrade gegooid…..iets wat “echt niet de bedoeling was” volgens de receptioniste, maar wat voor mij wel het ultieme bewijs was dat de kinderen hier zichzelf konden zijn!

Tijdens de rondleiding in het Prinses Máxima Centrum was ik vooral onder de indruk van de manier waarop ze kinderen spelenderwijs laten bewegen zonder dat ze het zelf in de gaten hebben. Zo vind je in de centrale hal een levensgroot tetris spel waarvan de vallende blokjes gedraaid kunnen worden door bepaalde bewegingen met armen en benen te maken. Een ander voorbeeld is een speeltuin waarbij je via een normale trap zoals iedereen die ook in zijn huis heeft een glijbaan kunt bereiken….het idee hierachter is dat kinderen die bijna naar huis mogen (en in het ziekenhuis altijd in hun bed met de lift zijn vervoerd) kunnen oefenen met traplopen! Zo slim!

Heel waardevol om te kunnen zien wat er met het geld dat we inzamelen voor het “Activiteitenfonds” wordt bewerkstelligd!

De komende weken gaat de focus meer naar het aanschaffen van de juiste uitrusting voor onze beklimming. We hebben op de berg rekening te houden met temperaturen variërend van -25 gr.c. tot 30 gr.c. dus dat is best een uitdaging!

Ik krijg er elke week meer zin in!!

Renate

De voorbereidingen zijn gestart!

Samen met mijn vader naar de top van de Kilimanjaro. Het was iets waar ik al een tijdje van droomde. Een paar jaar geleden spraken we met elkaar af het gewoon te gaan doen. Dromen zijn er tenslotte om waar te maken! September 2019 leek ons een mooi streven. We hadden toen alleen nog geen enkel besef van wat ons te wachten stond….

Mijn leven zag er rooskleurig uit. Alles ging mij voor de wind: ik trouwde, maakte promotie op mijn werk, rondde een post doctorale opleiding af, werd zwanger en beviel van een prachtige dochter! Wat meer kon ik wensen? Ik stond in de bloei van mijn leven en de toekomst lachte naar ons!

In december 2018 sloeg het noodlot toe. Donkere wolken pakten zich samen boven ons gelukkige leven. We waren net voor het eerst ouders geworden van een lief en onschuldig meisje. De wolken hadden roze moeten zijn, maar waren in plaats daarvan gitzwart…..

Het herstel van mijn bevalling duurde lang, te lang. Ik was extreem moe, had vaak koorts en non-stop hoofdpijn. Ik had geen referentiekader en dacht dat het erbij hoorde. Tot ik het na 6 weken en al een paar niets uitwijzende bloedonderzoeken later toch te lang vond duren. Een week vol onderzoeken en scans volgde. De dag na kerst kwam de allesvernietigende diagnose: uitgezaaide darmkanker. Daar zit je dan: 32, net voor het eerst moeder en ongeneeslijk ziek. In één klap was ik veranderd van een jonge vrouw vol toekomstplannen naar een kankerpatiënt met een beperkt perspectief.

“We kunnen je wel behandelen”, was wat de arts zei. Behandelen? Maar niet genezen? Wat betekent dat dan? Het betekende dat als de voorgestelde chemotherapie zou aanslaan mijn leven verlengd zou kunnen worden van 3-6 maanden naar 1-2 jaar. Het is bizar hoe snel je je verwachtingen verlegd…..1-2 jaar voelde lang in vergelijking met de 3-6 maanden die mij anders resteerden. De kans om zo lang mogelijk bij mijn gezin te kunnen blijven wilde ik met beide handen aangrijpen!

Bijna 8 maanden van zeer zware chemobehandelingen volgden. Iedereen in mijn omgeving zette zijn of haar schouders eronder, bood ons hulp waar het maar kon en samen sloegen we ons door deze loodzware maanden heen. De chemo’s doorstond ik verrassend goed. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om nog twee keer in de week te blijven sporten, omdat ik weet hoe belangrijk beweging is voor je mentale weerbaarheid en je herstel.

De chemo sloeg gelukkig aan. De kanker is nu stabiel en nauwelijks actief, het best haalbare in mijn geval. Dit geeft mij de ruimte om een chemo vrije periode te hebben totdat er weer groei van de tumoren wordt waargenomen. Wat een feest! Hier had ik het voor gedaan: een periode ‘normaal’ te kunnen leven, me relatief fit te voelen zonder de deur van het ziekenhuis plat te lopen. Het is nu 10 weken geleden dat ik mijn laatste chemokuur kreeg. Ik voel me goed en word met de dag sterker. Ik geniet intens van deze periode!

Hoe ga ik deze ‘goede’ tijd die mij nu gegeven wordt zo goed mogelijk benutten was de vraag die ik mezelf regelmatig stelde. Het was inmiddels september 2019 en ergens had ik nog niet helemaal afscheid genomen van mijn droom om samen met mijn vader de Kilimanjaro te beklimmen. Zou het dan misschien toch nog kunnen? Hoe meer ik erover nadacht hoe intenser de wens werd om er voor te gaan. Mijn tijd is nu. Een tweede kans krijg ik niet!

Het was duidelijk. Dit plan zat in mijn hoofd. En als het in mijn hoofd zit...Ik had besloten dat ik ervoor wilde gaan. En dan niet alleen voor mezelf, maar bovenal voor het goede doel. Dat dat goede doel voor mij kinderen met kanker zijn stond al snel vast. Mijn situatie is erg, maar mijn hart breekt als ik me bedenk dat er kinderen zijn die met deze ziekte te maken hebben en de loodzware behandelingen moeten ondergaan. Het idee om op deze manier nog iets goeds uit mijn situatie te kunnen halen gaf me bakken met energie!

Er was nog één obstakel: de scan die gepland stond voor begin oktober die moest uitwijzen of alles nog steeds stabiel was. Het mag inmiddels duidelijk zijn dat die scan een goede uitslag kende. De voorbereidingen zijn gestart! De reis is geboekt, het trainingsschema opgesteld en de sponsoractie is op touw gezet. De eerste lange afstanden zitten in de benen en het gaat eigenlijk verrassend goed. Wat geeft dit mij veel positieve energie! We gaan dit gewoon doen!!