We zijn er klaar voor!

Over 24 uur zitten we in het vliegtuig richting Tanzania! Wat zijn de afgelopen 2 maanden ongelofelijk snel gegaan…

Op 3 oktober een goede uitslag van mijn scan en nog geen twee maanden later op weg naar de Kilimanjaro! In die twee maanden is er veel gebeurd: we hebben heel veel getraind en zijn experts geworden in wat je wel en niet moet meenemen voor zo’n beklimming. Maar misschien nog wel het belangrijkste van alles: ik heb alles op alles gezet om zoveel mogelijk geld binnen halen voor het Prinses Máxima Centrum.

Stiekem ben ik ontzettend trots op wat we nu al bereikt hebben: ruim €24.000 op de teller ‘and still counting’! Het geeft mij zo vlak voor vertrek nog zo’n boost dat ik de donaties weer zie binnenstromen! Ook van alle lieve kaartjes, berichtjes en reacties onder andere als gevolg van de media aandacht word ik af en toe echt even stil… Ik wil iedereen daar uit de grond van m’n hart heel heel heel erg voor bedanken!

Ondanks dat ik vanmorgen wakker werd met een fikse keelpijn en ik zelfs m’n yoghurt weg kreeg zonder een zuur gezicht te trekken omdat ik niks meer proef vanwege verkoudheid (de insiders weten dat ik absoluut niet van yoghurt houd, maar dat de laatste weken wel eet omdat het veel eiwitten bevat) heb ik er nog steeds vertrouwen in. Ok, eerlijk is eerlijk: deze verkoudheid baart me wel een klein beetje zorgen, maar ik hoop dat het lekkere klimaat aan de voet van de berg en het feit dat we de eerste twee dagen door een vochtig regenwoud lopen m’n luchtwegen goed doen. Door alle trainingen maak ik me in ieder geval geen zorgen dat ik te weinig conditie heb en dat is mentaal heel fijn!

Morgenochtend (1 dec.) vliegen we met KLM naar Kilimanjaro Airport in Tanzania. Maandag hebben we een dag om te acclimatiseren in ons hotel en zullen we onze gidsen voor de beklimming ontmoeten die ons een briefing zullen geven over wat ons te wachten staat. Dinsdagochtend is het dan echt zover: we starten met de beklimming!

Voor de liefhebbers onder ons: we lopen de Lemosho route die ons in 8 dagen naar boven en weer naar beneden moet leiden. Op de website van onze reisorganisatie kun je een gedetailleerder overzicht vinden van dag tot dag: https://www.afrikareizen.nl/kilimanjaro/reizen/lemosho-route.htm. Als alles volgens planning verloopt en we geen tegenslagen krijgen zullen we maandagochtend 9 december rond zonsopgang op het dak van Afrika staan!!

De weersvoorspelling op de Kilimanjaro geeft op dit moment zo’n 10-20 mm neerslag in de vorm van regen of sneeuw (afhankelijk van de hoogte) per dag. Ik vind dit eerlijk gezegd best veel en hoop stiekem dat het meevalt en we het geluk hebben af en toe gewoon tussen de buien door te lopen. Het is er op dit moment niet enorm koud. De temperaturen variëren van circa 16 graden de eerste dagen tot circa -5 graden op de top van de berg.

Na onze beklimming blijven we nog een dag aan de voet van de berg om een beetje bij te komen en te genieten van een warme douche, schone kleding en een koud drankje. De dagen daarna gaan we op safari naar onder andere Ngorogoro Crater en Serengeti onder het motto: als je er dan toch bent, kun je dat maar beter mee pakken! 😉  

Tijdens de beklimming probeer ik jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden via Facebook door dagelijks een berichtje te (laten) posten. Mocht dat nu een dag niet lukken: geen paniek! Ik weet namelijk niet of ik overal op de berg bereik heb en een berichtje naar het thuisfront kan sturen.  

Nogmaals heel erg bedankt voor alle steun die ik van jullie gekregen heb en nog steeds krijg. Nu op naar de top van de Kilimanjaro!

We zijn compleet

Onze uitrusting is compleet! Het is gelukt om alle spullen die we nodig denken te hebben bij elkaar te krijgen. Toch wel een fijn gevoel 1,5^e week voor vertrek. Nu is het uiteraard nog de vraag of het in de backpack past en of die vervolgens niet meer dan 15 kg weegt. Ik voorzie nog een kleine uitdaging voor volgende week…. 😉

Vorige week hebben we onze grootste trainingsprestatie neergezet: 17 km in de Schoorlse duinen. Nooit geweten dat je daar zoveel heuvels hebt! We hebben uiteindelijk bijna 5 uur non-stop gelopen en circa 320 hoogtemeters afgelegd…niet slecht denk ik voor een rondje wandelen in Nederland. Het haalt het alleen niet bij de circa 650 hoogtemeters die we op de Kilimanjaro dagelijks voor onze kiezen krijgen! Gelukkig zijn de afstanden die we daar gemiddeld per dag afleggen wel wat korter (circa 10 km). Mmmm….meer hoogtemeters, kortere afstanden…nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat het terrein daar dan dus gemiddeld pak hem weg 4x steiler is dan in Schoorl. Tja, we wisten van tevoren dat we de condities van daar nooit zouden kunnen nabootsen in onze trainingen.

Nu onze datum van vertrek (1 dec.) steeds dichterbij komt, merk ik dat de spanning wel begint toe te nemen. Het is toch niet niks om een berg van bijna 6.000 meter te beklimmen! We zullen in totaal 8 dagen doen over de beklimming: 6 dagen omhoog en 2 dagen naar beneden (via een andere route). Het is geen berg die klimtouwen en stijgijzers vereist om de top te bereiken. Een gemiddelde conditie, stevige bergschoenen en een ijzeren wil schijnen voldoende te zijn.

Dit klinkt misschien als een ‘walk in the park’, maar dat is het dan ook weer net niet helemaal. Deze beklimming betekent 8 dagen lang geen elektriciteit en stromend water, slapen op een dun matje in een tent, geen douche, je behoefte doen in de natuur (lang leve de plastuit voor vrouwen 😜), onvoorspelbare weersomstandigheden en omgaan met de combinatie van zuurstoftekort en fysieke inspanning. Het wordt hoe dan ook heel zwaar!

Gelukkig worden we tijdens de reis heel goed begeleid. We beklimmen de berg met z’n tweetjes en zitten niet een in een groep. Dit betekent dat we alles echt op ons eigen tempo kunnen doen. Er lopen de hele weg 2 gidsen, 3-4 dragers en een kok met ons mee. Wij hoeven in principe alleen onze dagrugzak te dragen met daarin de dingen die we overdag denken nodig te hebben. De dragers dragen o.a. de tenten en onze backpacks die maximaal 15 kg mogen wegen.

Het meest zie ik op tegen het risico om hoogteziek te worden en om bij temperaturen onder 0 te moeten slapen in een tent op een heel dun matrasje. Ongeacht hoe goed je conditie is kan het zijn dat je door het lagere zuurstofgehalte in de lucht op grotere hoogte de symptomen van hoogteziekte gaat ervaren: o.a. misselijkheid, hoofdpijn, kortademigheid, duizeligheid. Eigenlijk is er maar één manier om hier weer vanaf te komen en dat is door naar beneden te gaan….en laat dat nou net niet de bedoeling zijn! Om de kans op hoogteziekte te verkleinen lopen we de langste route die ons meer tijd geeft om te acclimatiseren, zullen we speciale ademhalingstechnieken toepassen en veel water drinken (3-4 liter per dag). Het dunne koude matrasje dat de reisorganisatie ons leent probeer ik te upgraden naar een warme boxspring door zelf nog een isolerend ondermatrasje en een self-inflatable matje mee te nemen. Ben benieuwd!

Volgende week de grote test of alle spullen die we nodig denken te hebben in de backpack passen en we ons gewichtslimiet niet overschrijden. Ook houden we volgende week nog een kleine waterproeverij (weer eens wat anders dan een wijnproeverij). Omdat we op de berg afhankelijk zijn van smeltwater is het belangrijk het water te zuiveren met speciaal daarvoor bedoelde tabletten. Nu schijnt het water daar niet lekkerder van te worden, dus nemen we zelf weer (de lekkerste) smaaktoevoegers mee om ervoor te zorgen dat we die 24-32 liter water die we per persoon op de berg moeten gaan drinken gewoon gaan halen!

Op de helft...

We zijn halverwege onze voorbereidingsperiode…….de tijd gaat snel en afgelopen week was zwaar! Zowel fysiek als mentaal heb ik de nodige hobbels genomen.

Zo heeft de eerste training waarbij we 16 kilometer liepen er aardig ingehakt. Halverwege besloot één van mijn bilspieren te gaan protesteren. Maar ik wilde toch naar huis! Alsof er niets aan de hand was, heb ik het trainingsrondje afgemaakt. Door mezelf de dag erna te trakteren op een dagje wellness en een goede massage zou ik die onwillige spier vast weer in het gareel krijgen.

Vol goede moed was ik de volgende dag van plan weer op de spinningfiets te stappen om 1,5 uur later weer drijfnat van het zweet, met zwabberbenen en met een afdruk van het zuurstofmasker op mijn gezicht richting m’n auto te lopen. Dat liep helaas wat anders….

M’n dochtertje was die week voor het eerst naar het kinderdagverblijf geweest en had een cadeautje meegebracht naar huis: een buikgriepvirusje! Het was net een klein zielig vogeltje en de hele dag heb ik met alle liefde de rol van levend kussen vervuld. De dag erna leek het alweer iets beter te gaan (aan haar vrolijkheid lag het in ieder geval niet), dus liet ik haar achter bij mijn man om weer een stuk te kunnen wandelen. Het trainingsrondje was nog niet afgerond of mijn man smeekte me terug naar huis te komen (ik zat bij mijn ouders) omdat de toiletpot nu ook zíjn grootste vriend was geworden….

Help!! Dit is echt heel vervelend. Alsof ik de dames van ‘Hoe schoon is jouw huis’ achter me aan had, heb ik tussen het zorgen door het hele huis schoongemaakt en m’n handen zo vaak gewassen dat ze half uitgedroogd waren. Ik wilde er alles aan doen om te voorkomen dat ik het volgende slachtoffer zou worden. Ondanks dat man en kind blij waren met mijn inspanningen heeft het niet mogen baten. De dag erna ging ook mijn dominosteentje om!

Noodgedwongen hebben m’n trainingen bijna een week op een laag pitje gestaan…..en ik kan je vertellen: dat geeft geen goed gevoel! Voeg daar een buikgriepje en een fikse rugpijn (iets te hard schoongemaakt??) aan toe en je mentale dip is compleet. Er zijn echt momenten geweest dat ik dacht: “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!”, “Kan ik dit wel?”, “Ga ik met deze actie niet gigantisch op m’n bek?”.

Op die momenten is het extra moeilijk om niet ook nog te denken aan het onvermijdelijke dat de kanker straks weer gaat groeien en mij weer chemo’s geadviseerd worden. Ik weet nu weer wat het is om je echt fit te voelen. Want gek genoeg pas je je definitie van ‘fit’ heel snel aan als je in een behandeltraject zit. Dan is iedere dag dat je je niet heel misselijk voelt en je het aankunt om 15 minuten buiten te lopen zonder dat je tong daarna op de grond ligt best goed! Achteraf concludeer ik dat ik ook op die dagen het predicaat ‘fit’ eigenlijk niet verdiende en dat deze periode zwaarder was dan ik me op dat moment realiseerde…..

Inmiddels weet ik ook wel uit ervaring dat als je je fysiek niet lekker voelt het heel moeilijk is om mentaal sterk te blijven en negatieve gedachten buiten de deur te houden. Gelukkig is daar dan ook mijn man die me daaraan herinnert en me helpt die knop weer om te zetten.

Als ik dan ook nog een hartverscheurend verhaal onder ogen krijg van een moeder die binnen no-time haar kindje aan kanker heeft verloren en de tranen letterlijk over mijn wangen lopen dan weet ik weer waar ik dit voor doe: deze kut ziekte moet gestopt worden!!

Ps. M’n bil- en rugspieren voelen al weer iets beter en met wat oefeningen van de fysio moeten die klachten op korte termijn helemaal verdwijnen 😉