Op de helft...

We zijn halverwege onze voorbereidingsperiode…….de tijd gaat snel en afgelopen week was zwaar! Zowel fysiek als mentaal heb ik de nodige hobbels genomen.

Zo heeft de eerste training waarbij we 16 kilometer liepen er aardig ingehakt. Halverwege besloot één van mijn bilspieren te gaan protesteren. Maar ik wilde toch naar huis! Alsof er niets aan de hand was, heb ik het trainingsrondje afgemaakt. Door mezelf de dag erna te trakteren op een dagje wellness en een goede massage zou ik die onwillige spier vast weer in het gareel krijgen.

Vol goede moed was ik de volgende dag van plan weer op de spinningfiets te stappen om 1,5 uur later weer drijfnat van het zweet, met zwabberbenen en met een afdruk van het zuurstofmasker op mijn gezicht richting m’n auto te lopen. Dat liep helaas wat anders….

M’n dochtertje was die week voor het eerst naar het kinderdagverblijf geweest en had een cadeautje meegebracht naar huis: een buikgriepvirusje! Het was net een klein zielig vogeltje en de hele dag heb ik met alle liefde de rol van levend kussen vervuld. De dag erna leek het alweer iets beter te gaan (aan haar vrolijkheid lag het in ieder geval niet), dus liet ik haar achter bij mijn man om weer een stuk te kunnen wandelen. Het trainingsrondje was nog niet afgerond of mijn man smeekte me terug naar huis te komen (ik zat bij mijn ouders) omdat de toiletpot nu ook zíjn grootste vriend was geworden….

Help!! Dit is echt heel vervelend. Alsof ik de dames van ‘Hoe schoon is jouw huis’ achter me aan had, heb ik tussen het zorgen door het hele huis schoongemaakt en m’n handen zo vaak gewassen dat ze half uitgedroogd waren. Ik wilde er alles aan doen om te voorkomen dat ik het volgende slachtoffer zou worden. Ondanks dat man en kind blij waren met mijn inspanningen heeft het niet mogen baten. De dag erna ging ook mijn dominosteentje om!

Noodgedwongen hebben m’n trainingen bijna een week op een laag pitje gestaan…..en ik kan je vertellen: dat geeft geen goed gevoel! Voeg daar een buikgriepje en een fikse rugpijn (iets te hard schoongemaakt??) aan toe en je mentale dip is compleet. Er zijn echt momenten geweest dat ik dacht: “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!”, “Kan ik dit wel?”, “Ga ik met deze actie niet gigantisch op m’n bek?”.

Op die momenten is het extra moeilijk om niet ook nog te denken aan het onvermijdelijke dat de kanker straks weer gaat groeien en mij weer chemo’s geadviseerd worden. Ik weet nu weer wat het is om je echt fit te voelen. Want gek genoeg pas je je definitie van ‘fit’ heel snel aan als je in een behandeltraject zit. Dan is iedere dag dat je je niet heel misselijk voelt en je het aankunt om 15 minuten buiten te lopen zonder dat je tong daarna op de grond ligt best goed! Achteraf concludeer ik dat ik ook op die dagen het predicaat ‘fit’ eigenlijk niet verdiende en dat deze periode zwaarder was dan ik me op dat moment realiseerde…..

Inmiddels weet ik ook wel uit ervaring dat als je je fysiek niet lekker voelt het heel moeilijk is om mentaal sterk te blijven en negatieve gedachten buiten de deur te houden. Gelukkig is daar dan ook mijn man die me daaraan herinnert en me helpt die knop weer om te zetten.

Als ik dan ook nog een hartverscheurend verhaal onder ogen krijg van een moeder die binnen no-time haar kindje aan kanker heeft verloren en de tranen letterlijk over mijn wangen lopen dan weet ik weer waar ik dit voor doe: deze kut ziekte moet gestopt worden!!

Ps. M’n bil- en rugspieren voelen al weer iets beter en met wat oefeningen van de fysio moeten die klachten op korte termijn helemaal verdwijnen 😉