De voorbereidingen zijn gestart!

Samen met mijn vader naar de top van de Kilimanjaro. Het was iets waar ik al een tijdje van droomde. Een paar jaar geleden spraken we met elkaar af het gewoon te gaan doen. Dromen zijn er tenslotte om waar te maken! September 2019 leek ons een mooi streven. We hadden toen alleen nog geen enkel besef van wat ons te wachten stond….

Mijn leven zag er rooskleurig uit. Alles ging mij voor de wind: ik trouwde, maakte promotie op mijn werk, rondde een post doctorale opleiding af, werd zwanger en beviel van een prachtige dochter! Wat meer kon ik wensen? Ik stond in de bloei van mijn leven en de toekomst lachte naar ons!

In december 2018 sloeg het noodlot toe. Donkere wolken pakten zich samen boven ons gelukkige leven. We waren net voor het eerst ouders geworden van een lief en onschuldig meisje. De wolken hadden roze moeten zijn, maar waren in plaats daarvan gitzwart…..

Het herstel van mijn bevalling duurde lang, te lang. Ik was extreem moe, had vaak koorts en non-stop hoofdpijn. Ik had geen referentiekader en dacht dat het erbij hoorde. Tot ik het na 6 weken en al een paar niets uitwijzende bloedonderzoeken later toch te lang vond duren. Een week vol onderzoeken en scans volgde. De dag na kerst kwam de allesvernietigende diagnose: uitgezaaide darmkanker. Daar zit je dan: 32, net voor het eerst moeder en ongeneeslijk ziek. In één klap was ik veranderd van een jonge vrouw vol toekomstplannen naar een kankerpatiënt met een beperkt perspectief.

“We kunnen je wel behandelen”, was wat de arts zei. Behandelen? Maar niet genezen? Wat betekent dat dan? Het betekende dat als de voorgestelde chemotherapie zou aanslaan mijn leven verlengd zou kunnen worden van 3-6 maanden naar 1-2 jaar. Het is bizar hoe snel je je verwachtingen verlegd…..1-2 jaar voelde lang in vergelijking met de 3-6 maanden die mij anders resteerden. De kans om zo lang mogelijk bij mijn gezin te kunnen blijven wilde ik met beide handen aangrijpen!

Bijna 8 maanden van zeer zware chemobehandelingen volgden. Iedereen in mijn omgeving zette zijn of haar schouders eronder, bood ons hulp waar het maar kon en samen sloegen we ons door deze loodzware maanden heen. De chemo’s doorstond ik verrassend goed. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om nog twee keer in de week te blijven sporten, omdat ik weet hoe belangrijk beweging is voor je mentale weerbaarheid en je herstel.

De chemo sloeg gelukkig aan. De kanker is nu stabiel en nauwelijks actief, het best haalbare in mijn geval. Dit geeft mij de ruimte om een chemo vrije periode te hebben totdat er weer groei van de tumoren wordt waargenomen. Wat een feest! Hier had ik het voor gedaan: een periode ‘normaal’ te kunnen leven, me relatief fit te voelen zonder de deur van het ziekenhuis plat te lopen. Het is nu 10 weken geleden dat ik mijn laatste chemokuur kreeg. Ik voel me goed en word met de dag sterker. Ik geniet intens van deze periode!

Hoe ga ik deze ‘goede’ tijd die mij nu gegeven wordt zo goed mogelijk benutten was de vraag die ik mezelf regelmatig stelde. Het was inmiddels september 2019 en ergens had ik nog niet helemaal afscheid genomen van mijn droom om samen met mijn vader de Kilimanjaro te beklimmen. Zou het dan misschien toch nog kunnen? Hoe meer ik erover nadacht hoe intenser de wens werd om er voor te gaan. Mijn tijd is nu. Een tweede kans krijg ik niet!

Het was duidelijk. Dit plan zat in mijn hoofd. En als het in mijn hoofd zit...Ik had besloten dat ik ervoor wilde gaan. En dan niet alleen voor mezelf, maar bovenal voor het goede doel. Dat dat goede doel voor mij kinderen met kanker zijn stond al snel vast. Mijn situatie is erg, maar mijn hart breekt als ik me bedenk dat er kinderen zijn die met deze ziekte te maken hebben en de loodzware behandelingen moeten ondergaan. Het idee om op deze manier nog iets goeds uit mijn situatie te kunnen halen gaf me bakken met energie!

Er was nog één obstakel: de scan die gepland stond voor begin oktober die moest uitwijzen of alles nog steeds stabiel was. Het mag inmiddels duidelijk zijn dat die scan een goede uitslag kende. De voorbereidingen zijn gestart! De reis is geboekt, het trainingsschema opgesteld en de sponsoractie is op touw gezet. De eerste lange afstanden zitten in de benen en het gaat eigenlijk verrassend goed. Wat geeft dit mij veel positieve energie! We gaan dit gewoon doen!!