"Dream big and follow your dreams!"

We zijn weer thuis. Wat een reis! Hoge pieken en diepe dalen zowel letterlijk als figuurlijk. Alle emoties die je kunt verzinnen zijn voorbij gekomen. Enthousiasme bij de start van de beklimming, omdat ik de kans kreeg dit avontuur aan te gaan. Bezorgdheid toen ik er op dag twee al voor de eerste keer volledig doorheen zat. Verslagenheid toen ik de beslissing maakte om te stoppen. Teleurstelling dat ik de top niet heb bereikt. Berusting over mijn uiteindelijke beslissing te stoppen met de beklimming. Opwinding toen we de big 5 allemaal gespot hadden!  

Maar bovenal ben ik trots op wat ik toch heb weten te bereiken door m’n hart te volgen. Je kunt je laten weerhouden door alle beren op de weg, maar dan weet je zeker dat je niks bereikt. Ik heb het in ieder geval geprobeerd! 

Omdat mijn berichtje op Facebook toen ik net van de berg af was wel heel kort was, zal ik jullie in deze blog uitgebreider meenemen in ons avontuur…

De dag vóór de start van onze beklimming

Deze dag ontmoetten we onze gids. Het doel was elkaar te leren kennen en te checken of we qua uitrusting goed voorbereid waren. Hij vertelde dat er veel neerslag voorspeld was en raadde ons aan om een grote waterdichte zak te kopen waar je grote backpack in past zodat je spullen goed droog blijven. Omdat de neerslag op grotere hoogten als sneeuw uit de hemel zou komen leek het hem ook verstandig om stijgijzers voor ons te regelen zodat we niet alsnog het laatste stukje zouden stranden bij teveel sneeuw en ijs. Nadat we ’s avonds onze spullen netjes hadden verdeeld over drie tassen (een tas die achter zou blijven in het hotel, een tas met de spullen die we overdag nodig hebben tijdens het wandelen en een tas voor onze overige spullen op de berg) waren we er klaar voor!

Dag 1 van de beklimming

Papieren drogen in de auto

Het vertrek vanuit ons hotel verliep een beetje rommelig (al was dat volgens Afrikaanse begrippen waarschijnlijk helemaal niet zo). Vlak voordat wij in de jeep die ons naar het startpunt van onze beklimming zou brengen zouden stappen, leek mijn camelbak lek (dit is een zak met water met een soort van rietje zodat je makkelijk kunt drinken zonder steeds een flesje te moeten pakken). Mijn hele tas was doorweekt inclusief de belangrijke papieren die ik mee wilde nemen de berg op. Gelukkig kon ik bij het hotel als vervanging twee liter flessen kopen. Wel ontzettend balen!! Genoeg drinken is zo belangrijk en is toch een stuk makkelijker met een camelbak dan met allemaal losse waterflesjes…Maar goed, we waren klaar om te gaan.

Start beklimming

Na een uur of vier rijden over niet al te beste wegen, meerdere registratie en weegpunten voor onze bagage en heel veel wachten (het gaat allemaal niet zo snel in Afrika) waren alle papieren die nat waren geworden inmiddels weer droog en waren we ook tot de conclusie gekomen dat die camelbak helemaal niet lek was maar gewoon niet goed dichtgedraaid was 😣. Ondanks de stress die het op had geleverd toch blij, want je camelbak moeten missen is niet fijn!

Om 14.30, nadat we ons van top tot teen in onze regenkleding hadden gestoken, waren we echt klaar om te starten met de eerste etappe van de beklimming. 

Aankomst kamp 1

Die eerste etappe viel me redelijk mee. Na 3 uur hadden we de ca. 750 hoogtemeters over een afstand van 10 km afgelegd. Ik voelde vooral enthousiasme dat we begonnen waren en genoot van het adembenemend mooie regenwoud waar we doorheen liepen. 

Onze tent

Bij aankomst in het eerste kamp (Mti Mkubwa, 2.650m) stond onze tent, waarvan de omvang me positief verraste, al klaar. De tent bestond uit een slaapgedeelte groot genoeg voor twee personen inclusief al je spullen en een zitgedeelte met een tafeltje en twee stoeltjes waar we de rest van de week zouden ontbijten en avondeten.

Omdat we pas om 17.30 aankwamen was er weinig tijd om wat te rusten. Het zou snel donker worden en dan is het toch wel fijn als je spullen voor de nacht op orde zijn. Na het eten (soep, spaghetti en wat fruit) zijn we gaan slapen. Ik met een lichte hoofdpijn (eigenlijk niet anders dan de dagen daarvoor vanwege mijn kop vol snot), mijn vader met gebrek aan eetlust.

Dag 2 van de beklimming

De volgende ochtend voelde ik me eigenlijk weer prima ondanks de weinige uurtjes slaap die ik had gekregen (toch weer even wennen zo’n tent 😉). De tweede etappe zou ons in 7 km en ca. 4 uur lopen naar het volgende kamp brengen dat 1.000m hoger lag dan het kamp waarvandaan we vertrokken. Om 8.15 (na wat gehannes met het weer opnieuw inpakken van de tassen e.d.) waren we klaar om te gaan!

Er waren zelfs bruggetjes!

Mooi bospaadje

De eerste 4 uur gingen eigenlijk prima. We deden het rustig aan waardoor het goed lukte om mijn ademhaling onder controle te houden op de soms echt steile stukken….iets wat essentieel is als je hoogteziekte op afstand wilt houden. Na 4 uur begon mijn eerste urenlange mentale- en fysieke strijd...

Het terrein bleef onverbiddelijk steil (omdat je nooit netjes in één rechte lijn omhoog gaat, betekende de stijging van 1.000m zo’n 1.300m hoogtemeters in totaal, een gemiddelde stijging van ca 20%), de regen kwam met bakken uit de hemel, en na 6 uur lopen was het antwoord van onze gids op de vraag die ik me had voorgenomen nooit te gaan stellen dat het nog zo’n 2 uur lopen was 😱. Ik ben die dag he-le-maal kapot gegaan!!

Ik zat stuk!!!

Mentaal vond ik het loodzwaar om er gedurende de hike achter te komen dat we er ongeveer 8 uur over zouden gaan doen, terwijl deze wandeling normaal gesproken in 4 uur wordt gedaan. Omdat we er twee keer zo lang over hadden gedaan dan ‘normaal’ had ik mijn vertrouwen dat ik deze beklimming ooit tot een goed einde ging volbrengen op dag 2 al volledig verloren.

Aankomst kamp 2

Fysiek was ik ook niet al te best meer aan het einde van die dag. Af en toe moest ik echt de neiging onderdrukken om gewoon te gaan zitten en niet meer verder te gaan. Maar ja, dan zit je in de ‘middle of nowhere’ op een berg…dat is geen optie…je moet gewoon door! Met de tranen rollend over mijn wangen strompelde ik in de stromende regen ons tweede kamp binnen, Shira 1 (3.610m). Ik had het koud, had geen greintje energie meer over en stond op omvallen….Gevoelsmatig had ik mijn breekpunt al bereikt….en dat op dag 2!

M’n vader ging daarentegen nog prima. Had nog steeds niet z’n eetlust hervonden, maar zat er duidelijk niet zo doorheen als ik. Ik besloot om maar even niet al teveel meer na te denken en te proberen een goede nacht te maken. Vaak zien de dingen er de volgende ochtend dan een stuk minder somber uit.

Dag 3 van de beklimming

Hoe slecht je je de avond daarvoor ook voelt, gek genoeg lijk je het de volgende morgen allemaal weer redelijk vergeten te zijn. Ik voelde me weer goed genoeg om een dag te lopen. Ik was ook enigszins gerustgesteld door onze gids die had aangegeven dat de hike van die dag was bedoeld om te acclimatiseren en slechts 200 hoogtemeters bevatte. Dit zou ik echt moeten kunnen. Ik had me voorgenomen dat vandaag de dag zou zijn dat ik mijn zelfvertrouwen weer zou herwinnen!

De zon!!!

Die morgen startten we met mooi weer! Eindelijk! Voor het eerst tijdens onze beklimming hadden we zicht op de top van de Kilimanjaro. Al die tijd daarvoor werd het zicht daarop (en overigens ook op de rest van de omgeving) ontnomen door dikke wolken. Fijn om eindelijk te zien wat we aan het doen waren!

Het eerste gedeelte van de hike ging goed. Ik voelde me goed en met m’n vader ging het ook nog prima. Ondanks zijn slechte eetlust had hij redelijk goed ontbeten en leek hij voldoende energie te hebben voor de 10 km die op het programma stond. We probeerden op de vlakke stukken het tempo wat op te voeren zodat we misschien een keer wat vroeger in het kamp zouden zijn dan de dagen daarvoor. Gevoelsmatig liepen we al een paar dagen achter de feiten aan en hadden we iedere dag te weinig tijd om bij te komen van de wandelingen. Een keer wat vroeger in het kamp aankomen zou zo fijn zijn!

De zon was weer verdwenen....

Na een paar uur lopen gaf mijn vader het eerste signaal af dat het toch niet zo goed ging als ik had gedacht. Een bordje gaf aan dat het nog 6 km lopen was naar het volgende kamp. Een afstand die mijn vader, nadat we 4 nagenoeg vlakke kilometers in de benen hadden, omschreef als ‘nog best wel een wandeling’… Vanaf dat moment had hij veel moeite om zijn ademhaling onder controle te houden waardoor het niet meer lukte om het wat hogere tempo op de vlakke stukken te handhaven. De zon was inmiddels weer verdwenen achter dikke regen wolken die ons dwongen onze regenkleding weer aan te doen.

Papa zat stuk!!!

Het was overduidelijk dat de hoogte (circa 3.600m) hier parten speelde. M’n vader vertoonde bijna alle symptomen van hoogteziekte: al dagen geen eetlust, licht in z’n hoofd, kortademig tijdens inspanning en aan het einde van de hike wankelde hij zelfs af en toe op z’n benen. Het tempo lag met 1,5 km per uur extreem laag. Sneller was gewoon geen optie. Het enige wat mentaal dan nog helpt als je in de stromende regen loopt is je te bedenken dat elke stap die je zet je dichter bij het volgende kamp brengt. Na 7 uur lopen kwamen we aan in ons volgende kamp: Shira 2 (3.850m).

Aankomst kamp 3

We maakten zoals elke dag weer een foto bij het bord met de naam van het kamp. We hadden het weer gehaald! Het lukte mij nog om een lach rond m’n mond te toveren op de foto, mijn vader was daar niet meer toe in staat….Zodra we onze tent hadden gevonden is hij z’n bed in gedoken en gaan slapen. Het was onnodig om met elkaar te bespreken hoe de vlag erbij hing. Ik wist dat zijn beklimming ten einde was gekomen…

Gelukkig hadden we een behaaglijk
plekje om uit te rusten... 😉

Dag 4 van de beklimming

Die ochtend werden we zoals elke andere dag weer om 6.00 uur gewekt. Ik wist dat dit het moment was waarop ik zou moeten beslissen wat ik zou doen: stoppen of doorgaan. Heel lang nadenken kon niet meer met een hike van naar verwachting 10 uur voor de boeg.

Vanaf het moment dat ik me de vorige avond realiseerde dat mijn vader niet meer verder kon, zijn mijn gedachten werkelijk alle kanten op gegaan. Die derde dag was zo’n rot dag geweest. Het was in de verste verten niet gelukt om mijn zelfvertrouwen dat ik die top ooit zou kunnen halen, terug te winnen. Het plezier was eruit en je kunt thuis nog zo hard roepen dat je sowieso alleen verder gaat als het moet, toch voelt dat op de berg heel anders. Die avond leek het mij het beste om maar gewoon samen te stoppen. Maar wat ook voor de vorige avond gold: eerst een nacht proberen goed te slapen en pas morgenochtend beslissingen maken…

Uiteraard staan de radertjes ’s nachts niet stil en was er een stemmetje in mijn hoofd dat zei: “natuurlijk stop je niet, je hebt tenslotte geen last van hoogteziekte dus ook geen reden om te stoppen!”. Ik had zelfs al een lijstje gemaakt van dingen die ik graag uit m’n vader z’n tas wilde meenemen zodat ik de volgende ochtend vroeg door kon.

Ons laatste ontbijtje op de berg

Die ochtend, na wederom veel te weinig slaap, slingerden mijn twijfels mij weer de andere kant op. De dag die voor mij lag, was de dag die ik nog voordat we waren gestart met de beklimming zo had gevreesd. Een hike van 10 km met ruim 750 hoogtemeters die ons naar een hoogte van maar liefst 4.600m zou brengen. Veel mensen bestempelen dit als een hele zware dag waarbij velen echt last krijgen van de hoogte.

Op basis van mijn ervaring van de voorgaande dagen achtte ik de kans dat ik het volgende kamp zou halen heel klein. Als ik het al zou halen dan was dat puur op karakter en zou ik daarna waarschijnlijk te zwak zijn om de beklimming in de dagen daarna te voltooien. Iets wat heel onhandig zou zijn gezien het feit dat ik vanaf het volgende kamp niet gemakkelijk meer de berg af zou kunnen (iets wat nu nog wel kon).  

Verslagen door de berg...

Maar het stemmetje dat ik mijn hele leven al hoor en die continu roept door te gaan als je er nog niet letterlijk bij neer bent gevallen was weer oorverdovend luid aanwezig. “Ik zou toch nog wel een paar uur door kunnen lopen tot ik echt het punt had bereikt dat ik letterlijk de ene voet niet meer voor de andere kon zetten?” Dat dat helemaal niks bijdraagt aan het eindresultaat is daarbij voor mij totaal irrelevant. Ik ben mijn hele leven niet anders gewend dan mezelf te pushen door te gaan totdat ik mijn absolute grens heb gevonden zelfs als die extra push me verder niks oplevert.

Wat zou ik vandaag doen? Ging ik gehoor geven aan dat stemmetje en mezelf nog verder naar de haaien lopen om dan na een paar uur tot de conclusie te komen dat ik echt niet meer verder kan….of ging ik voor het eerst in m'n leven een keer niet zo streng zijn voor mezelf?

Ik kwam tot de conclusie dat ik me niet meer wilde laten leiden door dat stemmetje. Uiteraard heeft het feit dat ik me nooit voor minder dan 100% kan inzetten me heel veel gebracht in het leven, maar het heeft ook voor enorm veel druk en stress gezorgd. Daarom heb ik uit liefde voor mezelf die dag de weg naar beneden gevolgd. Gevoelsmatig de moeilijkste beslissing in mijn leven en voor het eerst dat ik dat volhardende stemmetje heb genegeerd en voor mezelf heb gekozen. Misschien wel de grootste overwinning van deze hele beklimming…

Zwart gat

Eenmaal terug in ons hotel moest ik gevoelsmatig echt door een rouwproces heen om te accepteren dat ik die top niet had gehaald. Twee maanden lang heb ik alles op alles gezet en dan is het zo bizar als dat zomaar uit elkaar spat! Het helpt dan niet dat er in de omgeving van het hotel echt helemaal niks te doen is en je 5 lange dagen hebt om hierover na te denken. Elke dag was ik bezig met waar op de berg ik geweest zou zijn als alles goed was gegaan. Op onze ‘summit night’, de nacht waarin we een poging gedaan zouden hebben de top te bereiken, sliep ik niet omdat ik alleen maar aan het nadenken was over hoe dat gegaan zou kunnen zijn…

Ook het omgaan met de mensen die euforisch terugkwamen van de beklimming omdat ze de top wel hadden gehaald vond ik moeilijk. Als zij het wel konden, waarom kon ik het dan niet? Gelukkig spraken we ook mensen die het niet gehaald hadden en is het weer op de berg net zo slecht gebleven als dat het was toen wij daar waren. Dit vormde toch een schrale troost…

Safari

Na 5 lange dagen in het hotel mochten we eindelijk op safari! Wat een feest! De safaris die we hebben gedaan in de Serengeti, Ngorogoro Crater en Lake Manyara waren werkelijk fantastisch. Alle dieren van de big 5 hebben we mogen spotten en nog veel meer…dit was echt een super gave afsluiting van onze reis!

Al met al kan ik terug kijken op een hele bijzondere reis. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik uberhaupt nog de kans heb gekregen om dit te doen, iets wat 12 maanden geleden helemaal niet vanzelfsprekend was!

"Dream big and follow your dreams!"

Buffel

Olifant

Leeuw

Luipaard

Neushoorn

We zijn er klaar voor!

Over 24 uur zitten we in het vliegtuig richting Tanzania! Wat zijn de afgelopen 2 maanden ongelofelijk snel gegaan…

Op 3 oktober een goede uitslag van mijn scan en nog geen twee maanden later op weg naar de Kilimanjaro! In die twee maanden is er veel gebeurd: we hebben heel veel getraind en zijn experts geworden in wat je wel en niet moet meenemen voor zo’n beklimming. Maar misschien nog wel het belangrijkste van alles: ik heb alles op alles gezet om zoveel mogelijk geld binnen halen voor het Prinses Máxima Centrum.

Stiekem ben ik ontzettend trots op wat we nu al bereikt hebben: ruim €24.000 op de teller ‘and still counting’! Het geeft mij zo vlak voor vertrek nog zo’n boost dat ik de donaties weer zie binnenstromen! Ook van alle lieve kaartjes, berichtjes en reacties onder andere als gevolg van de media aandacht word ik af en toe echt even stil… Ik wil iedereen daar uit de grond van m’n hart heel heel heel erg voor bedanken!

Ondanks dat ik vanmorgen wakker werd met een fikse keelpijn en ik zelfs m’n yoghurt weg kreeg zonder een zuur gezicht te trekken omdat ik niks meer proef vanwege verkoudheid (de insiders weten dat ik absoluut niet van yoghurt houd, maar dat de laatste weken wel eet omdat het veel eiwitten bevat) heb ik er nog steeds vertrouwen in. Ok, eerlijk is eerlijk: deze verkoudheid baart me wel een klein beetje zorgen, maar ik hoop dat het lekkere klimaat aan de voet van de berg en het feit dat we de eerste twee dagen door een vochtig regenwoud lopen m’n luchtwegen goed doen. Door alle trainingen maak ik me in ieder geval geen zorgen dat ik te weinig conditie heb en dat is mentaal heel fijn!

Morgenochtend (1 dec.) vliegen we met KLM naar Kilimanjaro Airport in Tanzania. Maandag hebben we een dag om te acclimatiseren in ons hotel en zullen we onze gidsen voor de beklimming ontmoeten die ons een briefing zullen geven over wat ons te wachten staat. Dinsdagochtend is het dan echt zover: we starten met de beklimming!

Voor de liefhebbers onder ons: we lopen de Lemosho route die ons in 8 dagen naar boven en weer naar beneden moet leiden. Op de website van onze reisorganisatie kun je een gedetailleerder overzicht vinden van dag tot dag: https://www.afrikareizen.nl/kilimanjaro/reizen/lemosho-route.htm. Als alles volgens planning verloopt en we geen tegenslagen krijgen zullen we maandagochtend 9 december rond zonsopgang op het dak van Afrika staan!!

De weersvoorspelling op de Kilimanjaro geeft op dit moment zo’n 10-20 mm neerslag in de vorm van regen of sneeuw (afhankelijk van de hoogte) per dag. Ik vind dit eerlijk gezegd best veel en hoop stiekem dat het meevalt en we het geluk hebben af en toe gewoon tussen de buien door te lopen. Het is er op dit moment niet enorm koud. De temperaturen variëren van circa 16 graden de eerste dagen tot circa -5 graden op de top van de berg.

Na onze beklimming blijven we nog een dag aan de voet van de berg om een beetje bij te komen en te genieten van een warme douche, schone kleding en een koud drankje. De dagen daarna gaan we op safari naar onder andere Ngorogoro Crater en Serengeti onder het motto: als je er dan toch bent, kun je dat maar beter mee pakken! 😉  

Tijdens de beklimming probeer ik jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden via Facebook door dagelijks een berichtje te (laten) posten. Mocht dat nu een dag niet lukken: geen paniek! Ik weet namelijk niet of ik overal op de berg bereik heb en een berichtje naar het thuisfront kan sturen.  

Nogmaals heel erg bedankt voor alle steun die ik van jullie gekregen heb en nog steeds krijg. Nu op naar de top van de Kilimanjaro!

We zijn compleet

Onze uitrusting is compleet! Het is gelukt om alle spullen die we nodig denken te hebben bij elkaar te krijgen. Toch wel een fijn gevoel 1,5^e week voor vertrek. Nu is het uiteraard nog de vraag of het in de backpack past en of die vervolgens niet meer dan 15 kg weegt. Ik voorzie nog een kleine uitdaging voor volgende week…. 😉

Vorige week hebben we onze grootste trainingsprestatie neergezet: 17 km in de Schoorlse duinen. Nooit geweten dat je daar zoveel heuvels hebt! We hebben uiteindelijk bijna 5 uur non-stop gelopen en circa 320 hoogtemeters afgelegd…niet slecht denk ik voor een rondje wandelen in Nederland. Het haalt het alleen niet bij de circa 650 hoogtemeters die we op de Kilimanjaro dagelijks voor onze kiezen krijgen! Gelukkig zijn de afstanden die we daar gemiddeld per dag afleggen wel wat korter (circa 10 km). Mmmm….meer hoogtemeters, kortere afstanden…nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat het terrein daar dan dus gemiddeld pak hem weg 4x steiler is dan in Schoorl. Tja, we wisten van tevoren dat we de condities van daar nooit zouden kunnen nabootsen in onze trainingen.

Nu onze datum van vertrek (1 dec.) steeds dichterbij komt, merk ik dat de spanning wel begint toe te nemen. Het is toch niet niks om een berg van bijna 6.000 meter te beklimmen! We zullen in totaal 8 dagen doen over de beklimming: 6 dagen omhoog en 2 dagen naar beneden (via een andere route). Het is geen berg die klimtouwen en stijgijzers vereist om de top te bereiken. Een gemiddelde conditie, stevige bergschoenen en een ijzeren wil schijnen voldoende te zijn.

Dit klinkt misschien als een ‘walk in the park’, maar dat is het dan ook weer net niet helemaal. Deze beklimming betekent 8 dagen lang geen elektriciteit en stromend water, slapen op een dun matje in een tent, geen douche, je behoefte doen in de natuur (lang leve de plastuit voor vrouwen 😜), onvoorspelbare weersomstandigheden en omgaan met de combinatie van zuurstoftekort en fysieke inspanning. Het wordt hoe dan ook heel zwaar!

Gelukkig worden we tijdens de reis heel goed begeleid. We beklimmen de berg met z’n tweetjes en zitten niet een in een groep. Dit betekent dat we alles echt op ons eigen tempo kunnen doen. Er lopen de hele weg 2 gidsen, 3-4 dragers en een kok met ons mee. Wij hoeven in principe alleen onze dagrugzak te dragen met daarin de dingen die we overdag denken nodig te hebben. De dragers dragen o.a. de tenten en onze backpacks die maximaal 15 kg mogen wegen.

Het meest zie ik op tegen het risico om hoogteziek te worden en om bij temperaturen onder 0 te moeten slapen in een tent op een heel dun matrasje. Ongeacht hoe goed je conditie is kan het zijn dat je door het lagere zuurstofgehalte in de lucht op grotere hoogte de symptomen van hoogteziekte gaat ervaren: o.a. misselijkheid, hoofdpijn, kortademigheid, duizeligheid. Eigenlijk is er maar één manier om hier weer vanaf te komen en dat is door naar beneden te gaan….en laat dat nou net niet de bedoeling zijn! Om de kans op hoogteziekte te verkleinen lopen we de langste route die ons meer tijd geeft om te acclimatiseren, zullen we speciale ademhalingstechnieken toepassen en veel water drinken (3-4 liter per dag). Het dunne koude matrasje dat de reisorganisatie ons leent probeer ik te upgraden naar een warme boxspring door zelf nog een isolerend ondermatrasje en een self-inflatable matje mee te nemen. Ben benieuwd!

Volgende week de grote test of alle spullen die we nodig denken te hebben in de backpack passen en we ons gewichtslimiet niet overschrijden. Ook houden we volgende week nog een kleine waterproeverij (weer eens wat anders dan een wijnproeverij). Omdat we op de berg afhankelijk zijn van smeltwater is het belangrijk het water te zuiveren met speciaal daarvoor bedoelde tabletten. Nu schijnt het water daar niet lekkerder van te worden, dus nemen we zelf weer (de lekkerste) smaaktoevoegers mee om ervoor te zorgen dat we die 24-32 liter water die we per persoon op de berg moeten gaan drinken gewoon gaan halen!

Op de helft...

We zijn halverwege onze voorbereidingsperiode…….de tijd gaat snel en afgelopen week was zwaar! Zowel fysiek als mentaal heb ik de nodige hobbels genomen.

Zo heeft de eerste training waarbij we 16 kilometer liepen er aardig ingehakt. Halverwege besloot één van mijn bilspieren te gaan protesteren. Maar ik wilde toch naar huis! Alsof er niets aan de hand was, heb ik het trainingsrondje afgemaakt. Door mezelf de dag erna te trakteren op een dagje wellness en een goede massage zou ik die onwillige spier vast weer in het gareel krijgen.

Vol goede moed was ik de volgende dag van plan weer op de spinningfiets te stappen om 1,5 uur later weer drijfnat van het zweet, met zwabberbenen en met een afdruk van het zuurstofmasker op mijn gezicht richting m’n auto te lopen. Dat liep helaas wat anders….

M’n dochtertje was die week voor het eerst naar het kinderdagverblijf geweest en had een cadeautje meegebracht naar huis: een buikgriepvirusje! Het was net een klein zielig vogeltje en de hele dag heb ik met alle liefde de rol van levend kussen vervuld. De dag erna leek het alweer iets beter te gaan (aan haar vrolijkheid lag het in ieder geval niet), dus liet ik haar achter bij mijn man om weer een stuk te kunnen wandelen. Het trainingsrondje was nog niet afgerond of mijn man smeekte me terug naar huis te komen (ik zat bij mijn ouders) omdat de toiletpot nu ook zíjn grootste vriend was geworden….

Help!! Dit is echt heel vervelend. Alsof ik de dames van ‘Hoe schoon is jouw huis’ achter me aan had, heb ik tussen het zorgen door het hele huis schoongemaakt en m’n handen zo vaak gewassen dat ze half uitgedroogd waren. Ik wilde er alles aan doen om te voorkomen dat ik het volgende slachtoffer zou worden. Ondanks dat man en kind blij waren met mijn inspanningen heeft het niet mogen baten. De dag erna ging ook mijn dominosteentje om!

Noodgedwongen hebben m’n trainingen bijna een week op een laag pitje gestaan…..en ik kan je vertellen: dat geeft geen goed gevoel! Voeg daar een buikgriepje en een fikse rugpijn (iets te hard schoongemaakt??) aan toe en je mentale dip is compleet. Er zijn echt momenten geweest dat ik dacht: “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?!”, “Kan ik dit wel?”, “Ga ik met deze actie niet gigantisch op m’n bek?”.

Op die momenten is het extra moeilijk om niet ook nog te denken aan het onvermijdelijke dat de kanker straks weer gaat groeien en mij weer chemo’s geadviseerd worden. Ik weet nu weer wat het is om je echt fit te voelen. Want gek genoeg pas je je definitie van ‘fit’ heel snel aan als je in een behandeltraject zit. Dan is iedere dag dat je je niet heel misselijk voelt en je het aankunt om 15 minuten buiten te lopen zonder dat je tong daarna op de grond ligt best goed! Achteraf concludeer ik dat ik ook op die dagen het predicaat ‘fit’ eigenlijk niet verdiende en dat deze periode zwaarder was dan ik me op dat moment realiseerde…..

Inmiddels weet ik ook wel uit ervaring dat als je je fysiek niet lekker voelt het heel moeilijk is om mentaal sterk te blijven en negatieve gedachten buiten de deur te houden. Gelukkig is daar dan ook mijn man die me daaraan herinnert en me helpt die knop weer om te zetten.

Als ik dan ook nog een hartverscheurend verhaal onder ogen krijg van een moeder die binnen no-time haar kindje aan kanker heeft verloren en de tranen letterlijk over mijn wangen lopen dan weet ik weer waar ik dit voor doe: deze kut ziekte moet gestopt worden!!

Ps. M’n bil- en rugspieren voelen al weer iets beter en met wat oefeningen van de fysio moeten die klachten op korte termijn helemaal verdwijnen 😉

Blijven ademen, koud douchen en speelgoedautootjes

De rust is weer een beetje wedergekeerd. Ondanks dat dit hele plan me ontzettend veel energie geeft, heeft het me de eerste paar weken toch ook een aantal onrustige nachten bezorgd. Er moest voor m’n gevoel zoveel geregeld worden: reis boeken, verzekeringen upgraden, vaccinaties regelen, goed doel uitkiezen, donatiepagina maken, trainingsschema opstellen, paklijst maken, spullen aanschaffen en dan heb ik het nog niet eens over de trainingsuren of de tijd die het kost om ervoor te zorgen dat er zoveel mogelijk donaties binnen komen! Overigens helemaal geen reden om te klagen want het staat als een paal boven water dat ik dit allemaal met liefde en plezier doe!  

En wat is het gaaf om te zien hoeveel er gedoneerd wordt en hoeveel mensen mijn oproep delen om ervoor te zorgen dat er een zo hoog mogelijk bedrag op de teller komt! Het is voor mij onmogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken, maar ik wil bij deze laten weten dat ik iedere donatie en vorm van ondersteuning enorm waardeer!

Veel praktische zaken ter voorbereiding op ons avontuur zijn inmiddels geregeld. Het belangrijkste is nu: trainen, trainen en trainen. Maar hoe pak je dat nou aan? Wat kan ik nu het beste doen om begin december de grootste slagingskans te hebben om de top van de Kilimanjaro te bereiken? Een vraag die niet eenvoudig te beantwoorden is. Er zijn namelijk niet veel anderen in een vergelijkbare situatie die mij zijn voorgegaan. Omdat ik deze vraag onmogelijk zelf kon beantwoorden heb ik hulp ingeschakeld.

Nadat ik overal lijntjes had uitgegooid ben ik in contact gekomen met verschillende mensen die mij op weg hebben geholpen. Zo ondersteunt Eric Ruiter (fysiotherapeut en oprichter van iMove) mij op het vlak van de trainingen en heeft Coen van Veenendaal (oprichter van de Alpe d’HuZes) zijn ervaringen met het beklimmen van de Kilimanjaro met mij gedeeld. Hij beklom deze berg in 2014 met Wim Hof, alias “de Iceman”, en 25 ernstig zieke mensen in 48 uur in een korte broek! Niet helemaal wat ik ambieer, maar hij had zeker nuttige tips.

De trainingen vergaan mij tot nu toe goed! Een uitgebreide inspanningstest heeft laten zien dat ik qua conditie niet onder doe voor de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd (best verrassend na 12 zware chemo’s) en heeft geresulteerd in een pittig trainingsschema. Samen met mijn vader wandel ik nu twee keer per week een lange afstand variërend van 10-25 kilometer en doe ik 3-4 uur per week aan cardiotraining. Tijdens een gedeelte van de cardiotraining maak ik gebruik van extra zuurstof. Via een zuurstofmasker adem ik dan met extra zuurstof verrijkte lucht in (36-40% ipv de normale 21% zuurstof die in de lucht zit, ‘nitrox’ voor de duikers onder ons 😉). Vraag me niet naar de technische uitleg, maar het schijnt een hele goede voorbereiding te zijn voor prestaties op grote hoogte!

Verder is mij inmiddels ook duidelijk dat het je aanleren van verschillende ademhalingstechnieken minstens net zo belangrijk is als alle trainingen. Op de top van de Kilimanjaro zit er zo’n 50% minder zuurstof in de lucht dan op zeeniveau. Om je dan ook nog fysiek in te kunnen spannen is het heel belangrijk te leren hoe je er voor kunt zorgen dat er zoveel mogelijk zuurstof wordt opgenomen in je bloed. Een kwestie van veel oefenen en vooral tijdens de wandeltrainingen toe passen zodat we dit straks ook op de berg kunnen.

Zowel Eric als Coen hebben me ook aangeraden koud af te douchen. Tja, wat zal ik daar eens van zeggen……ik heb het nu een paar keer geprobeerd, maar heb nog niet helemaal de smaak te pakken!

Het meest bijzondere wat ik de afgelopen weken ter voorbereiding heb gedaan is het bezoeken van het Prinses Máxima Centrum. Wat slagen ze er daar goed in om te verbergen dat je in een ziekenhuis bent en wat doen ze veel om de kinderen zich thuis te laten voelen! 

Dat die kinderen zich thuis voelen werd mij nog vóór mijn rondleiding duidelijk toen ik tijdens het wachten in de centrale hal een speelgoedautootje langs mijn hoofd voelde suizen. Eén van de kinderen had zijn of haar speelgoedautootje over de balustrade gegooid…..iets wat “echt niet de bedoeling was” volgens de receptioniste, maar wat voor mij wel het ultieme bewijs was dat de kinderen hier zichzelf konden zijn!

Tijdens de rondleiding in het Prinses Máxima Centrum was ik vooral onder de indruk van de manier waarop ze kinderen spelenderwijs laten bewegen zonder dat ze het zelf in de gaten hebben. Zo vind je in de centrale hal een levensgroot tetris spel waarvan de vallende blokjes gedraaid kunnen worden door bepaalde bewegingen met armen en benen te maken. Een ander voorbeeld is een speeltuin waarbij je via een normale trap zoals iedereen die ook in zijn huis heeft een glijbaan kunt bereiken….het idee hierachter is dat kinderen die bijna naar huis mogen (en in het ziekenhuis altijd in hun bed met de lift zijn vervoerd) kunnen oefenen met traplopen! Zo slim!

Heel waardevol om te kunnen zien wat er met het geld dat we inzamelen voor het “Activiteitenfonds” wordt bewerkstelligd!

De komende weken gaat de focus meer naar het aanschaffen van de juiste uitrusting voor onze beklimming. We hebben op de berg rekening te houden met temperaturen variërend van -25 gr.c. tot 30 gr.c. dus dat is best een uitdaging!

Ik krijg er elke week meer zin in!!

Renate

De voorbereidingen zijn gestart!

Samen met mijn vader naar de top van de Kilimanjaro. Het was iets waar ik al een tijdje van droomde. Een paar jaar geleden spraken we met elkaar af het gewoon te gaan doen. Dromen zijn er tenslotte om waar te maken! September 2019 leek ons een mooi streven. We hadden toen alleen nog geen enkel besef van wat ons te wachten stond….

Mijn leven zag er rooskleurig uit. Alles ging mij voor de wind: ik trouwde, maakte promotie op mijn werk, rondde een post doctorale opleiding af, werd zwanger en beviel van een prachtige dochter! Wat meer kon ik wensen? Ik stond in de bloei van mijn leven en de toekomst lachte naar ons!

In december 2018 sloeg het noodlot toe. Donkere wolken pakten zich samen boven ons gelukkige leven. We waren net voor het eerst ouders geworden van een lief en onschuldig meisje. De wolken hadden roze moeten zijn, maar waren in plaats daarvan gitzwart…..

Het herstel van mijn bevalling duurde lang, te lang. Ik was extreem moe, had vaak koorts en non-stop hoofdpijn. Ik had geen referentiekader en dacht dat het erbij hoorde. Tot ik het na 6 weken en al een paar niets uitwijzende bloedonderzoeken later toch te lang vond duren. Een week vol onderzoeken en scans volgde. De dag na kerst kwam de allesvernietigende diagnose: uitgezaaide darmkanker. Daar zit je dan: 32, net voor het eerst moeder en ongeneeslijk ziek. In één klap was ik veranderd van een jonge vrouw vol toekomstplannen naar een kankerpatiënt met een beperkt perspectief.

“We kunnen je wel behandelen”, was wat de arts zei. Behandelen? Maar niet genezen? Wat betekent dat dan? Het betekende dat als de voorgestelde chemotherapie zou aanslaan mijn leven verlengd zou kunnen worden van 3-6 maanden naar 1-2 jaar. Het is bizar hoe snel je je verwachtingen verlegd…..1-2 jaar voelde lang in vergelijking met de 3-6 maanden die mij anders resteerden. De kans om zo lang mogelijk bij mijn gezin te kunnen blijven wilde ik met beide handen aangrijpen!

Bijna 8 maanden van zeer zware chemobehandelingen volgden. Iedereen in mijn omgeving zette zijn of haar schouders eronder, bood ons hulp waar het maar kon en samen sloegen we ons door deze loodzware maanden heen. De chemo’s doorstond ik verrassend goed. Ik kreeg het zelfs voor elkaar om nog twee keer in de week te blijven sporten, omdat ik weet hoe belangrijk beweging is voor je mentale weerbaarheid en je herstel.

De chemo sloeg gelukkig aan. De kanker is nu stabiel en nauwelijks actief, het best haalbare in mijn geval. Dit geeft mij de ruimte om een chemo vrije periode te hebben totdat er weer groei van de tumoren wordt waargenomen. Wat een feest! Hier had ik het voor gedaan: een periode ‘normaal’ te kunnen leven, me relatief fit te voelen zonder de deur van het ziekenhuis plat te lopen. Het is nu 10 weken geleden dat ik mijn laatste chemokuur kreeg. Ik voel me goed en word met de dag sterker. Ik geniet intens van deze periode!

Hoe ga ik deze ‘goede’ tijd die mij nu gegeven wordt zo goed mogelijk benutten was de vraag die ik mezelf regelmatig stelde. Het was inmiddels september 2019 en ergens had ik nog niet helemaal afscheid genomen van mijn droom om samen met mijn vader de Kilimanjaro te beklimmen. Zou het dan misschien toch nog kunnen? Hoe meer ik erover nadacht hoe intenser de wens werd om er voor te gaan. Mijn tijd is nu. Een tweede kans krijg ik niet!

Het was duidelijk. Dit plan zat in mijn hoofd. En als het in mijn hoofd zit...Ik had besloten dat ik ervoor wilde gaan. En dan niet alleen voor mezelf, maar bovenal voor het goede doel. Dat dat goede doel voor mij kinderen met kanker zijn stond al snel vast. Mijn situatie is erg, maar mijn hart breekt als ik me bedenk dat er kinderen zijn die met deze ziekte te maken hebben en de loodzware behandelingen moeten ondergaan. Het idee om op deze manier nog iets goeds uit mijn situatie te kunnen halen gaf me bakken met energie!

Er was nog één obstakel: de scan die gepland stond voor begin oktober die moest uitwijzen of alles nog steeds stabiel was. Het mag inmiddels duidelijk zijn dat die scan een goede uitslag kende. De voorbereidingen zijn gestart! De reis is geboekt, het trainingsschema opgesteld en de sponsoractie is op touw gezet. De eerste lange afstanden zitten in de benen en het gaat eigenlijk verrassend goed. Wat geeft dit mij veel positieve energie! We gaan dit gewoon doen!!